Met tegenzin verlaat ik het appartement, een dergelijke luxe voor die prijs, dat vindt je verder nergens op de Camino. De eerste paar kilometers volg ik de route, maar ergens voor Vigo mis ik een afslag en laat dat maar zo.

De route gaat namelijk de bergen weer in door de buitenwijken. Daar heb ik geen zin in dus blijf de autoweg volgen en navigeer m.b.v. Google maps.

Als ik in Vigo mijn telefoon pak, vraagt hij om de pukcode. Blijkbaar is hij spontaan in mijn zak opnieuw opgestart en middels “broekzak bellen” is de pincode driemaal verkeerd ingevoerd. Ik kon me niet herinneren of ik die pukcode ooit gehad heb, de SIM kaart is door de servicedesk van mijn werk diverse keren overgezet naar een ander toestel.

Bij een McCafe een vrije wifi gevonden en de servicedesk gemaild met de vraag om mij de pukcode te mailen. Die kreeg ik bij het volgende vrije wifi punt van Domino’s maar dit bleek de verkeerde. Dus opnieuw een mailtje gestuurd met het verzoek mij de juiste pukcode te mailen.

Intussen maar weer verder, zo langzamerhand Vigo uit. Bij toeval vindt ik een fiets/voetpad wat langs de snelweg loopt. Half Vigo loopt en fietst daar, dus blijkbaar best wel populair. Dit mooie pad brengt me vrij eenvoudig 6 tot 7 km verder.

Nabij het einde van het pad zoek ik een cafeetje op met wifi. Nog steeds geen bericht van de servicedesk. Ik vraag Irma om de servicedesk maar even te bellen, en even later heb ik de pukcode al in whatsapp. Hehe, dat werkt weer.

Het vervolg langs de N-550 naar Rande is nog best veilig te doen, maar verder naar Redondela is best wel wat spannend. De vluchtstrook is soms niet zo breed en het is best wel een drukke weg. Ik weet gelukkig heelhuids in Redondela aan te komen en daarmee terug op de route.

Omdat mijn hostel aan de route ligt in het volgende dorp besluit ik de route te volgen. Al snel ben ik in Ancore en zoek het hostel op. Na de gebruikelijke routine klusjes, en het koken van een lekkere pasta geef ik mezelf corvee. Mijn linker broekzak heeft namelijk een gat. Aangezien ik altijd mijn mobiel in die zak stop, zou die aan diggelen kunnen vallen als het nog groter wordt.

Dan begint het gepiel om de draad door de naald te krijgen, zelfs met bril op lukt me dat niet. Na het bijna op te hebben gegeven zie ineens dat er een hulpstukje in het naaisetje zit, een heel dun metalen oogje wat je door het oog van de naald kunt doen, daarmee dan eindelijk de draad door de naald gekregen en het gat gedicht.

Later op de avond loop ik nog even naar het strand en videobel met Irma en Ryan. Daarna nog een biertje genomen op een terras. Wat is dat toch anders dan in Nederland, hier komt iedereen te samen op een terras om wat te drinken en te kletsen. Hoe sociaal en gezellig. Waarom kan dat in Nederland niet, daar kennen de buren elkaar soms niet eens.

Logies:

Hostel O Lar de Pepa
Rua Ribeiro 1
Arcade
http://www.olardepepa.com/
+34 986 678 006
€ 10