Wat waren die kampeervakanties met Irma naar Portugal, BFrankrijk, Slovenië, Italië, waar zijn we niet geweest, toch geweldig. Jammer dat die tijd voorbij is. Deze gedachten maken me emotioneel en lig te janken in tent.

Maar wat ben ik toch trots op de jongens zoals ze nu zijn. Stephen, die ondanks twee mislukte studies toch zijn draai heeft gevonden als beroepschauffeur en zijn chauffeursdiploma, MBO-2 en rijbewijzen heeft weten te bemachtigen. Wat was ik blij voor hem toen hij me vorige week trots via beeldbellen vertelde dat hij een contract voor onbepaalde tijd heeft gekregen bij Peter Appel, dit terwijl van vele andere leeftijdgenoten het tijdelijk contract niet meer is verlengd. En ook de manier waarop hij zijn gezinnetje heeft samengesteld en de zorg en liefde die hij voor Jaysen en Danley tentoonspreid vervult me met trots.

En dan Ryan, hij weet dit jaar toch maar mooi zijn MBO-4 opleiding DTP af te ronden en begint in augustus met zijn propedeuse jaar op de NHL. Op de ene of andere wijze weet hij toch de fantasiewereld waar in hij leeft tijdens de vele uren die hij aan gamen besteedt te combineren met prestaties in de echte wereld. Ik hoop oprecht dat hij zijn oneindige fantasie op de een of andere wijze te gelde weet te maken. Ik ben er van overtuigd dat hij met de Communicatie, Media en Design opleiding de juiste keuze heeft gemaakt en zijn talenten daar tot ontwikkeling weet te brengen. Ik ben trots op hem dat hij de stap naar het hoger beroepsonderwijs durft te zetten en wens hem veel succes toe de komende jaren.

Met dit soort gedachten lig je dan te janken in je tent. Kleine kinderen die groot worden, de tijd glipt je door je handen en is onomkeerbaar. Raar denk ik noch, thuis zeg ik eindelijk nooit tegen de jongens dat ik trots op ze ben en oneindig veel van ze hou, waarom eigenlijk, zal wel de Friese stugheid zijn. Ik spreek mezelf vermanend toe, “kom op emotionele ouwe zak, tijd om te slapen”. Het helpt niet echt, de gedachten blijven malen, maar op een gegeven moment val ik toch weer in slaap.

Ik sta vroeg op en ben nog voor 8 uur op pad. Ik wil een lange wandeldag maken om weer terug te komen op de normale etappes zoals ze in het routeboekje zijn opgenomen. Dit omdat de komende dagen de overnachtingsadressen en winkels niet voor het oprapen liggen. De etappes in het routeboekje zijn zo opgesteld dat er aan het eind van de dag altijd overnachtingsmogelijkheden zijn. Mijn streven is om Athez uit te komen, en dat is zo’n 38 km lopen. Om dit mogelijk te maken zal ik vandaag veel van d-wegen gebruik maken.

Vanaf Saint-Brison neem ik de d-wegen tot het gehuchtje Gouloux, daar pik ik de GR13 weer op tot Lac-des-Settons. Bij het eerste beste restaurant neem ik een kop koffie. Volgens het routeboekje zou er een kruidenierswinkel in de buurt moeten zijn. Ik vraag de serveerster waar de winkel is, blijkt hij naast het restaurant te zitten. Ik doe inkopen en loop verder langs het strand van het meertje. Het komt me allemaal niet echt bekend voor, maar volg de linker (westelijke) oever, voor hetzelfde zijn we in 1999 of 2000 op de rechter oever op een camping belandt. Ik zou het niet meer weten. Aan het eind van het meer maak ik m’n eten warm.

Pelgrimsmenu

• 1 blik Croutecout (zuurkool met worstjes, varkensvlees en aardappelen)
• 1 bakje aardappelsalade met spekjes, worst en mosterdsaus.
• 2 toetjes

Dan loop ik verder via de d-wegen naar La Chaisse en vervolgens naar Anost. Anost is een aardig dorpje met allerlei voorzieningen, een heuse pinautomaat (net op tijd, had nog maar € 30 op zak), office du toerisme, boulanger, slager, restaurant, pizzeria en twee mini-supermarkten. Na gepind te hebben loop ik bij het office du toerisme binnen en vraag of de Gite in Athez open of gesloten is. Als de dame bevestigd dat de Gite gewoon open is vraag ik haar een plek voor mij te reserveren. Ik had dit zelf geprobeerd, maar het nummer in de routegids blijkt een verkeerd nummer te zijn.

Op het terras van het restaurant bestudeer ik nog even goed de routes voor de komende twee dagen. Het blijkt dat er tussen Anost en Issy l’eveque (dag 49) geen winkels zijn. Dus voor de zekerheid sla ik maar twee baguettes in en neem ingrediënten voor een droge worst spaghetti mee, te meer omdat het morgen zondag is, dus als er een winkel is dan is de kans ook nog groot dat hij gesloten is.

Met de boodschappentas in de hand loop ik de laatste vijf kilometer naar Athez. De Gite die gehuisvest is in en voormalige school is gewoon open en ik kan zo naar binnen. Ik kijk mijn ogen uit, twee klaslokalen zijn ingericht als slaapruimtes met 24 bedden. Een klaslokaal is ingericht als keuken en eetkamer, met een gigantisch aanrecht, professioneel fornuis en twee koelkasten. En het vierde lokaal is ingericht als huiskamer, leuk aangekleed en voorzien van een heuse bibliotheek. Oprecht de beste gemeentelijke herberg tot nu toe, en helemaal voor mij alleen.

GITE D’ETAPE D’ATHEZ
07 61 64 20 20
http://athezgite.voila.net/index.html
Logies: € 9,05

Gepubliceerd met Blogsy

Gerelateerde berichten:

Dag 1. St. Jacobiparochie – Easterlittens (31 km) Dag 39. Posilot – Etouvry (34 km) Dag 53. Noailly – Saint-Jean-Saint-Maurice-sur-Loire (28 km) Dag 104. Negreira – Logoso (36 km)