Dag 80. Uhart-Mixe – Saint Jean-Pied-de-Port (28 km)
Opgewonden sta ik op, vandaag bereik ik een nieuwe mijlpaal. Saint Jean-Pied-de-Port, de plaats waar de 3 grote GR routes samenkomen en de oversteek over de Pyreneeën begint. Zonder ontbijt ga ik op pad. Ik reken erop in het volgende dorpje brood te kunnen kopen. Maar ik kom van een koude kermis thuis, de bakkerij is fermė, ze zijn met vakantie. Bij het café vraag ik om raad. De bardame weet me te vertellen dat in het dorpje 4 km verderop een bakkerij annex epicerie zit. Nou, dat red ik nog wel.
Als ik een hoek omloop komen er twee dames uit een zijstraatje. Ik hoor het gelijk, ze spreken Fries met elkaar. Ik zeg in het Fries, hier zijn meer Nederlanders. De dames reageren enthousiast en samen lopen we een stukje op. De ene dame komt uit Welsrijp, als ik vertel dat ik daar een tante heb wonen en twee neven dan is de wereld algauw heel klein. Haar vriendin komt uit Easterlittens. Ze zijn net als ik in St. Jacobiparochie gestart en lopen ieder jaar een deel van de pelgrimstocht naar SdC. Dit jaar tot Saint Jean. De echtgenotes brengen hun ’s Morgens naar het beginpunt van een etappe en staan met camper en caravan klaar aan het eindpunt.
Ik moet nog steeds ontbijten dus loop in het volgende dorpje naar de bakker, in een bushokje brunch ik. Daarna verder. De route loopt langs de D933 naar Saint Jean. Als ik op een gegeven moment van een bospaadje de D933 op stap zie ik Jean-Marc aankomen, hij loopt via de D-weg. Even verderop nemen we samen een kop koffie bij een Gite. Hier lopen twee zeer aanhankelijke kittens rond, de ene speelt uitbundig met het Friese klompje wat Ytie me meegegeven heeft en aan m’n tas hangt.
In een ruk loop ik de laatste 14 km naar Saint Jean. Het stadje heeft absoluut niet de allure van een Vezelay of Le Puy. De “port de Saint Jacques” zou ook in een boerenhoeve kunnen zitten, en het hele gebeuren speelt zich eigenlijk in ėėn nauw straatje af. Wat een merchandising. En overal pelgrims. Sommige in nog nieuwe schoenen en broeken, anderen is groezelige kleren en smerige schoenen. De ėėn gaat morgen beginnen, voor de ander is het het eindpunt.
Er hangt een leuke sfeer in het stadje en ik tref enkele pelgrims die ik eerder ontmoet heb. Ik ga eerst op zoek naar een schoenmaker voor de reparatie van mijn rugzak. Op het adres wat ik via internet gevonden had blijkt een naaiatelier te zitten. Ook zij kan me niet helpen, haar naaimachines zijn te licht. Als ik haar naar een schoenmaker vraag blijkt deze onlangs te zijn overleden, er is dus geen schoenmaker meer in het stadje. De dichtstbijzijnde zit in Pamplona, dus daar maar opnieuw proberen.
Dan door naar het postkantoor. De collega’s van het werk hebben hier poste restante een kaart heengestuurd. Maar wederom is dit poststuk zoek, viva Le Poste, wat een hopeloze onderneming. Ik begin er zo langzamerhand echt genoeg van te krijgen. Blij dat ik morgen in Spanje ben, hopelijk presteert Correos beter.
Tot slot ga ik naar het Accuile de Pelerin, een pelgrimsinformatiepunt gerund door vrijwilligers. Hier krijg ik een stempel in mijn pelgrimspaspoort. Tevens koop ik een nieuw pelgrimspaspoort, de oude is namelijk bijna vol. Ook krijg ik het adres van een Gite. De rest van de dag slenter ik wat door het stadje, koop het avondeten en doe de dagelijkse routine.
Van een Belgisch echtpaar, dat vanaf Brugge onderweg is naar SdC, leen ik de reisgids Miam Miam Dodo Espagne 2015. Driftig maak ik weer een foto van alle pagina’s. De Miam Miam Dodo France die ik in Le Puy gekopieerd heb is me heel goed bevallen. Zeer veel bruikbare informatie over Gites, winkels, restaurants etc. langs de route.
De laatste 10 km heeft een zogenaamde pelgrimshond met me meegelopen. Dit zijn zwerfhonden die langs de pelgrimsroute met pelgrims meelopen. Het is een heel lief en aanhankelijk dier. Goed doorvoed en zeer zelfstandig. Ik heb hem alleen even achter zijn oor gekroeld, en verder op geen enkele wijze hem aan me gebonden of hem eten gegeten. Toch loopt hij 10 km met me mee, loopt regelmatig een stukje voorruit en blijft dan keurig op me wachten. Of blijft even achter om me vervolgens weer in te halen. Ik heb er wel schik in, en begin mijn eigen honden vreselijk te missen. In een dorpje 4 km voor Saint Jean raak ik hem kwijt.
Als ik een paar uur later even op de trap van de kerk zit, voel ik ineens wat achter mij. De hond heeft me weer gevonden en is achter me gaan liggen. Wat een schat van een beest. Met pijn in mijn hart neem ik afscheidt van hem.
Gite d’Etape Zuharpeta
5 Rue Zuharpeta
64220 Saint-Jean-Pied-de-Port
gitezuharpeta.wifeo.com
+33 5 59 37 35 88
Logies: € 12,50
Dag Syds,
Als je dit leest ben je vast de Pyreneeen al over. Ik hoop dat het een mooie oversteek was. Ik wens je een heel goede voortzetting in Spanje toe en geniet van de verschillen.
Buen Camino, Bas