Dag 39. Posilot – Etouvry (34 km)
Waarom. Waarom deze reis vragen mensen, waarom verlaat je me voor 15 weken vraagt Irma. Voor mij is er geen 1 waarom, maar een aantal waarom’s waar ik me bewust van ben, maar denkelijk ook een aantal waarom’s die ik onderweg nog moet vinden. De kiem voor deze tocht is denkelijk zo’n 20 tot 25 jaar geleden ontstaan. Tijdens een documentaire wordt een pelgrim onderweg naar Santiago een aantal dagen gevolgd en geïnterviewd. Na de uitzending zeg ik tegen Irma, dat wil ik later ook nog eens gaan. Waarschijnlijk heeft Irma toen iets in de trant van “ja, ja” gezegd, denkende dat gaat hij toch nooit doen.
Zoals gezegd zijn er een aantal waarom’s, de belangrijkste voor mij is toch wel de realisatie van de droom die ik 20 jaar geleden ben gaan dromen. Ik heb het altijd belangrijk gevonden de dromen die ik heb te realiseren, en niet mijn dromen onuitgevoerd mee m’n graf in te nemen. Ook de sportieve uitdaging, je lichaam tot het uiterste opdrijven door 110 dagen iedere dag 30 km te wandelen door weer en wind, met 15kg bepakking is belangrijke drijfveer. Daarnaast zocht ik wel een beetje naar avontuur.
Om deze reis mogelijk te maken heb ik het afgelopen anderhalf jaar keihard gewerkt. Misschien achteraf wel wat de hard. Vlak voor mijn vertrek had ik het gevoel dat ik het niet lang meer zou trekken en zat misschien wel tegen een burn-out aan. Wat dat betreft kwam het vertrek op 16 juni wel op het juiste moment. Ook hebben de perikelen rondom de werkoverdracht op het werk mij een bittere nasmaak gegeven. Wellicht is een heroriëntatie op werkgever/functie/functieinhoud ook een van de waarom’s.
Ook had ik sterk de behoefte aan tijd voor mezelf. Na een woning helemaal verbouwd te hebben, een masteropleiding te hebben gevolgd, twee prachtige kinderen te hebben groot gebracht en volwassen te hebben zien worden, zelf eigenhandig een nieuwe woning te hebben gebouwd en 27 jaar toegewijd echtgenoot te zijn geweest had ik een time-out nodig.
Wat ook meespeelt is de zorg om Irma. De reuma zit nu in al haar gewrichten, en de pijn wordt steeds erger. Ze kan nu gelukkig nog een hoop dingen, waaronder werken en autorijden. Maar reuma is een sluipende ziekte, beetje bij beetje verergert haar fysieke toestand. Ik heb altijd tegen haar gezegd dat ik er voor haar zal zijn op het moment dat ze het niet meer alleen kan. Maar kan ik dat ook, kan ik mezelf zover wegcijferen om haar de zorg te geven die ze verdiend ?
Zoals gezegd, er is niet 1 waarom, maar een opeenstapeling van waarom’s. Al deze, en andere, onderwerpen en vragen tollen door mijn hoofd onderweg. Antwoorden komen er niet uit. Misschien is dat nu ook niet nodig, en komen de antwoorden op het moment dat ze nodig zijn. Maar dan wel rijp en doordacht.
Na het ontbijt vanmorgen m’n boeltje opgepakt en m’n gastheer hartelijk bedankt voor een plekje in zijn tuin. Vanuit Posilot de eerste km de D-wegen genomen totdat deze samenvielen met de route. Eenmaal op de route begint er achter mij een hond te blaffen, en volgt mij al blaffend. Er is in geen velden of wegen een baasje te bekennen. Ik loop maar stug door en verwacht elk moment in mijn kuiten gebeten te worden, gelukkig druipt de hond na verloop van tijd af.
In het plaatsje Avirey-Lingey is het kermis, ik gebruik mijn lunch op de treeplanken van de botsauto’s die lekker in de schaduw van de kerk staan opgesteld. Er blijkt zelfs een winkeltje te zijn waar ik nog wat melk en fruit koop. Al gauw daarna kom ik in het dorpje Bragelogne, de geplande eindbestemming van die dag. Het is echter nog geen 13:00 uur, eigenlijk veel te vroeg om te stoppen. Ik besluit door te lopen naar het dorpje Etvoury, zo’n 11 km verderop. Ik weet dat een Nederlandse dame daar een pelgrimshuis runt, dat heeft ze me al eens laten weten op mijn blog.
Als ik in het dorpje aankom is het wel even zoeken, uiteindelijk blijkt het het laatste huis aan de rechterhand te zijn als je via de GR654 het dorp verlaat. Maar ze blijkt niet thuis te zijn. Het papiertje aan het hek waar een welkom wordt geheten aan pelgrims, en de gereedstaande stoelen buiten onder een parasol zien er uitnodigend uit. Ik ben maar zo brutaal om om het huis heen te lopen en me te settelen op de achterplaats.
Nog geen 20 minuten later komt er een auto de oprit oprijden, er wordt al driftig gezwaaid. Dan komt Ingeborg Crum, een struise Brabantse dame, uitbundig om de hoek van het huis en heet me enthousiast welkom. Ze stelt gelijk voor om een pilsje open te trekken, daar zeg ik geen nee tegen.
Ingeborg is pastor geweest en gaf geestelijke begeleiding in de zorg. Na een auto-ongeluk waarbij ze een whiplash had opgelopen is ze overgevoelig geworden voor meerdere prikkelingen en kon daardoor haar werk niet meer uitoefenen. Ze besluit te gaan leven volgens de regels van Benedictus, en een pelgrimshuis annex stilteplek te gaan stichten in Frankrijk. Om dit te kunnen realiseren heeft ze een stichting in het leven geroepen en met behulp van vrienden, giften en donaties verbouwd ze een oude leerlooierij tot een woning voor haar zelf en een pelgrimshuis waar naast pelgrims ook mensen welkom zijn die een tijd in stilte willen doorbrengen. Het pelgrimshuis is een paar jaar open terwijl er wordt verbouwd. Het sanitair en de electriciteit zijn nog punten waaraan gewerkt wordt.
Ingeborg maakt voor zichzelf en mij een warme maaltijd. Gehaktballetjes met gebakken aardappelen en salade. Onder het eten vloeit de wijn en voeren we een leuk gesprek. Daarna nog een kaasplankje en daarbovenop nog een toetje. Als ik haar op de Bourgondische maaltijd wijs geeft ze aan dat officieel aan het eind van de weg het departement Bourgondië begint, en daarom een Bourgondische leefwijze op zijn plek is. Het wordt al schemerig, en aangezien de ongeschreven regel zegt dat de pelgrims afwassen, begin ik maar aan dat karweitje en ga daarna op bed.
Celestine
10 Chemin de la Grande Montée
10210 Étourvy
T +33 (0) 32 54 67 656, +33 (0) 64 00 68 574
ingeborg@weerwoord.com
www.weerwoord.com
Vol pension: € 25
Gepubliceerd met Blogsy
Na 27 jaar toegewijd echtgenoot te zijn geweest? Houdt het nou op dan?
In voor en tegenspoed en bij ziekte en gezondheid. Weet je nog.
Na het lezen van de eerst twee alinea’s vulde ik in; misschien is dominee of pastor iets voor. Mooi hoe je de waarom questi aangaat. Verderop dacht ik een, kruiwagen heb je al!
Ik hou van je lieverd het komt wel goed schatje. Ik hou van je xxx
Waarom?? Waarom wist ik niet dat dit allemaal speelde waarom kun je wel met een vreemde praten en niet met mij. Ik wist helemaal niet dat dit allemaal bij jou speelde? Waarom???
………………ik begrijp jou helemaal…………mar ik begrijp ook de reactie, en de pijn van Irma…………..je bent ver weg, je kunt elkaar niet aankijken, niet aanraken………………….en je verneemt intieme woorden, die je zo graag met elkaar zou kunnen en willen delen, dat schrijnt en vraagt om verlichting, door nabijheid………………..
Marlies,
Een persoon die deze reis maakt veranderd. In voordeel maar ook in nadeel. Mijn gevoel was dat hij plezier had heel veel plezier en dat hij wist dat het thuis niet goed ging dat was nog het ergste. Ik weet hij heeft zich zo lang voorbereid om deze reis te maken, maar waarom alleen? Mijn diagnose is niet goed, door mijn reuma raak ik in een rolstoel en ben ik overgeleverd. Dan de woorden ik kan het nu nog doen maar ik mag wachten op mijn stoel.. Daarbij komt nog een vreselijke verlatingsangst. Ik weet dat je het begrijpt maar alleen lees je wat hij op zijn blog plaatst. Daar zet hij echt niet bij waarom ik mij zo voel. Ik dacht dat ik het aan kon dat hij alleen weg ging maar dat was voor mijzelf een diepe teleurstelling. Maar dat syds veranderd is ziet hij zelf niet in.of wil het niet zien.
Ik vind het fijn dat iemand hier zo op reageert je bent de eerste. Dat doet mij goed. Dank je wel
Groet,
Irma.
tot groot verdriet van veel mensen is Ingeborg helaas alweer enige tijd geleden overleden. Ze was een heel bijzondere markante sen spirituele vrouw. Een vrouw met durf, met humor. Een vrouw met een groot hart. Ingeborg die we nog altijd missen..