Zonder ontbijt verlaat ik Lauzerte, ik kan geen bakker vinden en er is niemand op straat om het aan te vragen. Na een half uurtje lopen lost dat probleem zich zelf op. Als ik een nieuw weggetje insla zie ik Marco en Christina, een jong Duits stel wat ik gisteren in de Gite ontmoet had, bij een tafeltje staan. Op het tafeltje staat een kistje met kleine meloenen, een kistje druiven, messen en een geldblikje.

 

Ik gooi m’n laatste kleingeld in het blikje en snijdt een meloen aan. Er komen nog een stel Fransen aan en met z’n allen staan we te schransen terwijl het meloensap ons van het gezicht druipt. Ik neem een tros druiven mee en loop een stuk op met het Duitse stel. Een paar honderd meter verder staat het tweede deel van het ontbijt, koffie of thee en een stuk appelvlaai. Helaas heb ik geen kleingeld meer, dus kan geen donatie doen.

 

Het blijkt dat we in de Betuwe van Frankrijk zijn belandt, overal om ons heen staan boomgaarden. Ik heb mijn ontbijt verder in kunnen vullen met:

• Vijgen van een wilde vijgenboom
• Ongebrande walnoten
• Een gigantische perzik die van de boom gevallen was, helaas rot bij de pit dus weggegooid
• Een heerlijk rood appeltje die van de boom gevallen was
• Tientallen groene pruimpjes die ze Mirabelles noemen
• Blauwe pruimen, helaas waren die nog niet allemaal rijp
• Bramen

Om de paar honderd meter zien we een nieuwe lekkernij en zijn benieuwd wat voor lekkers er om de volgende hoek verborgen ligt. Ik voel me een echte pelgrim, leven van wat de natuur je biedt.

 

In Moissac ga ik eerst naar het postkantoor. M’n schoenen blijken er toch niet te liggen. Op m’n vraag waarom de schoenen terug gestuurd zijn hebben ze geen antwoord. Met veel moeite krijg ik ze zover dat ze Colis privé bellen om na te gaan waar de schoenen zijn. Dan drukt ze me de telefoon in de handen en maakt zich uit de voeten. De call center agent blijkt Franstalig te zijn en zal me doorverbinden met een Engelstalige collega, terwijl ze dat doet wordt de verbinding verbroken. Probeer het zelf nog een keer, nu krijg ik een call center agent aan de lijn die Engels kent. Hij kan de detailstatus nu niet achterhalen zegt hij, maar zal me voor 20:00 uur terugbellen met informatie waarom het pakket is teruggestuurd en waar het pakket nu is. Terwijl ik deze blog schrijf is het net acht uur geweest, en uiteraard ben ik niet teruggebeld. Zoals ik al eerder zei, Kloteambtenaren ! Wat een trieste dienstverlening van zowel La Poste als Colis privé. Nu maar hopen dat m’n Meindl’s het nog even volhouden en dat m’n andere schoenen nog boven water komen.

 

M’n tent stuur ik naar huis, die heb ik niet meer nodig. Voor de zekerheid verstuur ik hem verzekerd, je weet het maar nooit met die postbedrijven. Als ik het postkantoor verlaat is het net alsof ik vlieg. Die twee kilo minder merk je aanzienlijk. Omdat de tent met twee sjorbanden onder de rugzak hing, wipte hij met iedere stap een beetje op, en dat ben ik nu ook kwijt !

De eerste Gite waar ik aanklop heeft alleen een bed in een tent beschikbaar. Duh, heb net m’n tent weggestuurd, ga ik toch niet in een tent slapen ! De tweede Gite is gevestigd in een voormalig klooster en heeft wel plek.

Gite l’Ancien Carmel
5 sente du Calvaire
Moissac
05-63046221
Logies: € 14,55