De vier medepelgrims die samen met mij op de slaapzaal slapen staan allemaal vroeg op. Ik ben toch wakker, dus sta van ellende ook maar op. Na het ontbijt ben ik dan ook al vroeg op pad. Even buiten Larressingle kom ik op een historisch punt, een middeleeuwse brug ‘pont d’Artigues’ die het markeringspunt in de middeleeuwen was dat het dan nog 1000 km naar SdC is. Met de huidige meetapparatuur is gebleken dat dat niet helemaal waar is, maar voor mij maakt dat niet uit. Wederom is een belangrijke mijlpaal gepasseerd, het is nu aftellen naar SdC.

Irma heeft contact gehad met Post.nl. Mijn schoenen zijn nog steeds zoek, ergens in Frankrijk. Ik maak me er toch wel een beetje zorgen over, m’n Meindl’s waar ik ondertussen alweer meer dan 1500 km op gelopen heb, beginnen serieuze slijtageplekken op de zolen te vertonen. Noodscenario’s zijn de Meindl’s in St. Jean te laten verzolen, maar de vraag is of dat nog kan cq of ze dat nog waard zijn. Ander scenario is nieuwe schoenen kopen, maar dan heb ik geen tijd om ze in te lopen. De komende drie á vier dagen moet er duidelijkheid komen, anders moet ik ėėn van de noodscenario’s kiezen.

In het plaatsje Montréal-de-Gers loop ik de bakkerij binnen, ze blijken ook een gezellig zitje te hebben met een koffieautomaat. Parfait, zoals de Fransen zeggen, twee vliegen in ėėn klap. Daarna loop ik door naar Eause. De laatste zes kilometers, na het gehuchtje Lamothe, gaat over over een voormalig treinspoor. Ideaal, mooi licht oplopend pad, de kilometers glijden onder voeten door.

Eause, weer zo’n cathedraal, heb ze nu wel een beetje gezien. Ik drink wat op een terras en rust wat uit. Daarna nog even langs de OdT voor een stempel en dan door naar Manciet. Nu dwars door de wijngaarden waar ze druiven kweken voor de Armagnac. Als ik goed door mijn huisslijter ben geïnformeerd wordt dezelfde druif en procedé gebruikt voor met maken van Armagnac, als die voor Cognac. Echter, dit is niet de Cognac streek, dus mag het geen Cognoc heten, maar heet het dus Armagnac. (Klopt dit schat ?)

In Manciet is gelukkig een supermarkt, dus deze keer hoef ik geen boodschappentas met twee kilo boodschappen mee te slepen. Bij de proximarkt koop ik een eendefilet, eigenlijk het enige vlees wat er te krijgen is. En natuurlijk aardappeltjes en appelmoes. Dan door naar de Gite, die zit dichtbij, aan de overkant van de straat.

Daar wordt ik warm onthaald door Mathieu, de eigenaar van de Gite. Een jonge kerel die prof rugbyspeler is geweest in Frankrijk en America. Hij runt nu deze Gite. Hij spreekt goed Engels en we hebben een leuk gesprek. Als ik begin te koken komt hij met wijn en samen discuteren we over hoe de eendefilet het best klaargemaakt kan worden. Blijkbaar inspireer ik hem, want hij belt naar de winkel of ze nog meer eendefilet hebben, en haalt voor zichzelf ook nog drie.

De eendefilet komt van een kleine boerderij twee kilometer verderop, en is volgens Mathieu van topkwaliteit. De supermarkt heeft maar zelden deze eendefilet in de koeling, want de boerderij produceert heel weinig en levert exclusief aan deze supermarkt. Vandaar dat hij als de kippen erbij is om ook eendefilet in te slaan. Ik snijdt het vet in een ruitjespatroon en wrijf er peper en zeezout in. Daarna op zijn vet in een gloeiend hete koekenpan met een beetje olie, 3 minuten op het vet, daarna de gaspit op klein, en nog 2 minuten op het vlees. Perfect gegaard, krijg de complimenten van Mathieu. En om je vingers bij op te eten …, dit samen met gebakken aardappelen en appelcompote. Eigenlijk geen Pelgrimsmenu, maar een Bourgondische maaltijd.

Gite d’Etape
Place du Monument aux Morts
Manciet
Logies: € 15

Gepubliceerd met Blogsy

Gerelateerde berichten:

Dag 1. St. Jacobiparochie – Easterlittens (31 km) Dag 39. Posilot – Etouvry (34 km) Dag 52. Montceaux-L’Étoile – Noailly (30 km) Dag 104. Negreira – Logoso (36 km)