Vanaf Sarria is het nog 112 km naar SdC. Busladingen met kersverse pelgrims starten hier om de minimale afstand af te leggen die hun het recht geeft op een Compostella (soort oorkonde). Veel Spaanse jongeren lopen dit deel van de Camino omdat het goed op hun CV staat, het “bewijst” dat ze doorzettingsvermogen hebben.

 

Luciano en het Italiaanse meisje starten vroeg. Ik en Sandro “slapen uit” en starten rond 7:15 uur. Nog voor de koffie halen we ze in. Het meisje zit er totaal doorheen en belt een taxi die haar naar Portomarin brengt. We zijn weer met z’n drieën. Even later halen we Florian in die zich weer bij ons aansluit, we zijn weer compleet. Vlak voor Portomarin steken we via een hoge brug een stuwmeer over, ik blijf zo links als mogelijk lopen en kijk niet teveel naar beneden. Opvallend in Portomarin is de vierkante kerk, als we proberen een stempel te scoren blijkt hij net een minuut geleden dicht te zijn gegaan. We lunchen op het plein voor de kerk en gaan verder.

 

We hadden gepland om in ėén van de dorpjes na Pontomarin te gaan overnachten. Omdat het allemaal kerkelijke of gemeentelijke albergues waren konden we er niet reserveren. Na een aantal albergues geprobeerd te hebben is het raak in een albergue Municipal. Er zijn vijf vrije bedden. Twee waren al bezet door een stel Italianen die net voor ons arriveerden. Florian had een bed in een andere auberge gevonden, dus de drie overgebleven vrije bedden waren precies genoeg. Dan gaan die twee Italianen een uitgebreide discussie aan met de twee Italianen die net voor ons gearriveerd waren, ik heb geen idee waar het over gaat. Intussen glipt een ander meisje de auberge in en claimt een bed.

De ongeschreven regel is dat zodra je spullen op een bed liggen, dat dat bed van jou is. Ik had m’n spullen al op een bed gelegd, maar die twee discuterende Italianen nog niet. Omdat er nu geen bedden genoeg meer zijn, zijn we genoodzaakt verder te lopen. Ik ben pissig op de twee Italianen en vertel hun hoe ik er over denk. Sandro vertelde me eerder dat het openbaar vervoer in Rome hopeloos is. Ik herinner hem daaraan en voeg er aan toe dat het openbaar vervoer zo slecht is omdat Italianen alleen maar discuteren over mogelijke oplossingen maar nooit aan het werkelijk oplossen toe komen. We kunnen weer lachen en begrijpen elkaar.

 

Na nog een paar vruchteloze pogingen om een overnachtingsplek te vinden besluiten we door te lopen naar de eerstvolgende stad, Palas de Rei. Hier is veel meer beddencaoaciteit en het is dan ook geen probleem om drie bedden te reserveren. Gevolg is dat we wel 9 km meer moeten lopen dan gepland, maar dat is voor geen van drieën een echt probleem.

Albergue Mesón de Benito
Rúa da Paz
27200 Palas de Rei
Tel.:+34 636 83 40 65
Vol pension: € 19