Op veler verzoek nog een laatste blog over mijn terugreis van SdC naar huis. Tevens een terugblik op alles wat op mijn pad kwam vanaf het moment dat ik thuis kwam en nu, dinsdag 17 november.

 

Eerlijk gezegd kon ik me er zelf niet toe zetten om de laatste blog te schrijven. De energie was er niet, maar er was ook iets in me dat de reis eigenlijk niet wou afsluiten. Nu ruim een maand verder ben ik er aan toe om deze blog te schrijven. Hieronder kort en verslag van mijn laatste reisdag.

 

Om 6:30 uur verlaten we het hotel en lopen naar de bushalte op Praza de Galicia. Om precies 7 uur vertrekt de bus naar het vliegveld, een half uurtje later stappen we uit bij de vertrekhal. We checken onze bagage in en drinken nog een kop koffie in de bistro. Daarna vlotjes door de douane, via de gate het vliegtuig in. Pak ‘em beet 2 uur later landen we op Schiphol. Ook hier weer vlotjes door de gate naar de bagageband. Een paar minuten later rollen mijn rugzak en Irma haar koffer al van de bagageband.

 

Als we de bagagehal uitstappen staan Stephen en Ryan ons al op te wachten. Heerlijk om die twee knullen na drie en een halve maand weer te kunnen knuffelen. Iets wat eigenlijk natuurlijk not done is op die leeftijd. In nog eens anderhalf uur zijn we terug in Berltsum. We zijn heel benieuwd naar de reactie van de honden. We spreken af dat ik op de hoek uitstap en de laatste paar meters loop. Irma en de kids rijden dan door naar huis, begroeten de honden, en laten ze dan op de oprit.

 

De reacties van de honden zijn precies contra van wat we gedacht hadden. Denzel is helemaal door het dolle heen, Kyra reageert wat koeler. Ik moet even een traantje wegpinken, wat heerlijk om de honden weer om me heen te hebben. Dan komt Jayson aangerend en ook Amberley komt met Danley op de arm aangelopen. Wat een heerlijk weerzien. Met een vreemd gevoel loop ik het huis weer in, maar ook dat voelt daarna weer helemaal goed. Heerlijk om de houtgeur in huis weer op te kunnen snuiven.

 

Irma heeft tal van verrassingen voor me in petto. Bij de voordeur heeft ze een mooie plaquette opgehangen met de begin- en eindbestemming van mijn reis en de vertrek- en aankomstdatum daarbij. Ook heeft ze twee mooie scrabbooks gemaakt van het eerste deel van mijn reis. Overdonderd blader ik door het eerste boek, maar merk aan mezelf dat de emoties dan toch te groot worden. Later op de dag komen ook ouders en schoonouders me begroeten. Al met al een bewogen en emotionele dag. Hiermee komt het eind aan mijn 110 dagen tellende wandeling van Zwarte Haan aan de Waddenzee naar Finesterra aan de Atlantische Oceaan in Noord Spanje, in totaal een wandeling van 3311 km.

 

Terugblik van vandaag 17 november tot 3 oktober, in chronologische volgorde:

– Maandag 5 oktober gaan Irma en ik eerst shoppen. Ik ben 12 kilo afgevallen en niets past me meer. We gaan voor 2 nieuwe pakken, nieuwe overhemden en shirts.

– Dinsdag 6 oktober is mijn eerste werkdag. Toen ik ’s morgens op de fiets stapte drong het tot me door, terug in het vaste ritme. Maar dat wil ik helemaal niet ! Wereldvreemd stap ik het stadskantoor in. De eerste week komt me niets uit de handen. Iedereen die ik tref is benieuwd naar mijn verhaal. Heel veel collega’s hebben actief mijn blog gevolgd en informeren naar details en ervaringen. Keer op keer vertel ik met plezier mijn verhaal.

– Maandag 12 oktober ga ik weer voor het eerst naar de repetitie van muziekvereniging de Bazuin waar ik lid van ben. Ook hier een warm welkom en een mooie fles wijn om mijn prestatie te markeren. Ondanks dat ik bijna 4 maanden niet heb gespeeld gaat het spelen op mijn bugel me vrij gemakkelijk af. Alleen de conditie ontbreekt een beetje. Al snel pak ik de draad weer op.

– Dinsdag 13 oktober wordt ik geïnterviewd voor de dorpskrant ‘Op e roaster’ van Berltsum eo. Leuk om de vragen van de journalist te beantwoorden. En ook Irma krijgt een aantal vragen over hoe haar ervaring was om me zolang te moeten missen. Kijk uit naar de december editie !

– Zaterdag 24 oktober onvang ik onverwacht een mail van Ingrid Struijk. Op mijn derde wandeldag ontmoete ik haar bij toeval in de bossen bij Oranjewoud. Ze is journalist voor de dorpskrant in Oranjewoud eo en was gelijk geïnteresseerd in mijn verhaal. Ik was haar toezegging om een artikel voor de dorpskrant te maken eerlijk gezegd vergeten, maar aangenaam verrast dat ze opnieuw contact met me zocht. Ze had m’n blog gevolgd en had nog wat aanvullende vragen. Ook dit artikel wordt nog voor de jaarwisseling geplaatst, en ook ben ik hier natuurlijk erg benieuwd naar.

– Eind oktober creëer ik een besloten Facebook groep voor mijn reisgenoten uit Italië en de Franse Florian. Ik was al ‘Facebook vriend’ met Sandro. Dus hem eenvoudig toegevoegd. Dan krijg ik onverwacht een hartverwarmende mail van Luciano, hij had mijn e-mailadres van Sandro gekregen en via zijn dochter neemt hij contact met me op. Ik vraag zijn dochter om hem aan te melden op Facebook zodat ik hem kan aanmelden bij de groep. Via Sandro krijg ik het mobiele nummer van Florian. Hem stuur ik een sms met het verzoek om ook lid van de groep te worden. Zo hebben we in ieder geval een platform waarmee we contact met elkaar houden.

– Gisteren heeft Irma de resterende 480 foto’s opgehaald waarmee ze het laatste deel van mijn reis wil vastleggen in scrabbooks. Over monnikenwerk gesproken. Ben benieuwd naar het eindresultaat. Het ziet er naar uit dat het een 5-delig album gaat worden. Zolangzamerhand beginnen de emoties bij mij te nivelleren en ben ik eraan toe om herinneringen op te halen. Straks ook leuk om met de kinderen en kleinkinderen door de boeken te bladeren.

De komende tijd wil ik het bloggen toch nog een tijdje volhouden. Zo wil ik de voorbereiding, het materiaal, de route en de reiservaringen nog eens evalueren. Wat zou ik met de kennis van nu anders doen, de zogenaamde ‘lessons learned’. Dus blijf deze blog volgen !