Vanwege de weersvoorspellingen, zon en 38 graden, besluiten we vroeg te starten. De wekker staat op 5:15. Het is nog donker als we onze rugzakken inpakken de camping verlaten, klokslag 6:00 uur. Door een slapend Zumaia waar de eerste hardlopers ons al tegemoet lopen. In Zumaia begint het al flink te stijgen en dat gaat door tot zo’n 200m. Daar bereiken we een geologische vindplaats met een parkje eromheen, van alle gemakken voorzien zoals stromend water en toiletten.

Door de steile klim krijgt Irma erg last van haar heupen, de pijn wordt zo erg dat we even moeten stoppen. Ze is er erg emotioneel onder en is bang dat de tocht haar toch teveel wordt. We overwegen om een taxi te nemen, maar ze wil toch nog even doorzetten. Dan maar wat vaker rust. Helaas zijn de restaurants en bars onderweg nog dicht, geen koffie dus. Bij een gesloten bar maken we gebruik van het terras om het ontbijt te gebruiken.

Dan weer verder, de temperatuur begint al wat toe te nemen, we drinken veel. En dan moet je natuurlijk ook plassen. Het is een rustig weggetje met weinig verkeer. Irma waagt het erop en gaat in de berm zitten te plassen. Er komt een auto aan roep ik, Irma doet met de broek op de enkels een stap opzij in een poging zich aan het zicht te onttrekken, struikelt en rolt zo met de broek nog op de enkels een greppel in. Ik schrik me een hoedje en verwacht het ergste.

Maar ze staat lachend op uit de met bramen begroeide greppel. De rugzak heeft haar val gebroken en ze heeft alleen enkele schrammen van de doornen van de bramen. Dan beginnen we samen onbedaarlijk te lachen. Er is geen leuker vermaak dan leedvermaak, ook als het het je eigen leed betreft. Het doet Irma de pijn in haar heupen even vergeten.

Na het hoogste punt op 270m dalen weer tot zeeniveau af tot Deba. Telefonisch heb ik nog even contact met Sandro. Een van mijn italiaanse vrienden waar ik vorig jaar dik een maand samen mee heb opgetrokken. Hij arriveert vandaag op de fiets in Irun. We spreken af om overmorgen nog even contact te hebben waar we elkaar zullen ontmoeten.

In Deba doen we boodschappen en trekken verder op naar de camping. Het is inmidels na enen en stikheet. Daarbij stijgen we opnieuw naar zo’n 200m. Op de smalle paadjes, waar de schaduw soms ontbreekt beneemt de hitte je soms de adem. Denzel heeft het zichtbaar zwaar. We lassen maar veel korte pauzes in en zijn blij als we een restaurant met een terras spotten. Na een lange pauze en een verkoelend drankje lopen we de laatste 300m naar de camping.

Lang dubben we hoe verder te gaan. De volgende etappe naar Markina-Xemein staat bekent als zeer zwaar. Met 1000m stijging en 700m daling. Irma is bang dat deze zware etappe haar fataal zal zijn en haar heupen zullen overbelasten. We besluiten geen risico’s te gaan nemen en de volgende twee etappes over te slaan. Met de bus naar Lezama blijkt geen optie, mits Denzel tot 8 kilo afvalt. Honden zwaarder dan 8 kilo mogen namelijk niet in de bus. Een taxi wordt veel te duur. De enige optie is terug te lopen naar Deba en daar de trein naar Bilbao te nemen. Morgen nemen we het definitieve besluit.

We borrelen nog even gezellig na met een jong duits stel en kruipen laat in de slaapzak.