De Afsluitdijk over, en dat bij meer dan 30 graden. Dat is geen omgeving en weer om een hond mee te nemen, dus Denzel blijft vandaag thuis. Raar gevoel de hele dag, net of je je kind vergeten bent in de supermarkt.

Ik parkeer de auto in Kornwerderzand en neem de bus terug naar de Kop van de Afsluitdijk. Het is de eerste dag van 4 dagen dit jaar dat het fietspad geopend is, dit vanwege het verhogen en opknappen van de dijk. Hordes met wielrenners kom ik tegen of komen me achterop.

Vorige keer ben ik vergeten te noemen wat mijn route in Nederland zal zijn. Mijn plan is dus om eerst naar Amsterdam te lopen, en vandaaruit door naar ’s Hertogenbosch. Vorige week en vandaag volg ik de derde aanlooproute van het Jabikspaed. Dit is een nieuwe route die ontwikkeld is in het kader van het project Santiago aan het Wad vorig jaar. De route is niet gemarkeerd, maar er is wel een goede routebeschrijving en GPX beschikbaar op de website van het genootschap, https://www.santiago.nl/cllwad-noord-holland of kijk bij Menu, route-info, routes. De route loopt van St. Jacobiparochie maar Den Oever. Vandaaruit ga ik de volgende keer via het wandel en fietspad van Wad tot IJ.

Voordat ik het weet ben ik alweer in Kornwerderzand, een paar aspirant kite-surfers oefenen op het strandje. In het Afsluitdijk Wadden Center neem ik een kop koffie. Voor ik vertrek wil ik in de receptie nog een slok water nemen, wanneer ik de dop van de fles draai bruist de helft over mijn kleren, de vloer en een display met folders en krantjes. De mannen achter de balie moeten er hartelijk om lachen, en pakken snel een dweilmop om de boel te redderen. Oeps.

Dan is het een lange rechte weg naar Breezanddijk, zo’n 11km. Dat was best wel pittig in die brandende zon. Je komt de vreemdste dingen tegen onderweg, zoals een soort tweepersoons bedfiets, waar om de beurt eentje op ligt, terwijl de ander er achter aan rent, er bij opspringt gaat liggen en de bedfiets laat uitlopen, dan springt er weer een uit enz enz.

Bij het tankstation op Breezanddijk eet ik mijn gamba-salade op. Helaas moest ik de gamba’s er warm in doen vanmorgen, had geen tijd meer om ze af te laten koelen, daardoor was de rucola wat slap ipv lekker knapperig. Maar verder prima te eten hoor.

Dan op naar het monument, ook dat lijkt maar niet dichterbij te komen. Er ligt heel wat roadkill op het fietspad, waaronder een gigantische zeevogel, je zal hem maar in je gril hebben gehad. Bij de lunchroom onder het monument haal ik een stempel in mijn pelgrimspaspoort.

Dan is het nog maar een paar km tot Den Oever. Bij de Stevens sluizen maak ik iets unieks mee. Ik mag tussen de sluizen door over de snelweg lopen, normaal scheur je daar met 70 km (soms wat sneller) per uur bij langs, maar ik heb nu alle tijd om de sluizen eens goed te bekijken.

Van een vriendelijke dame van de verkeersgeleiders krijg ik spontaan een waterijsje, dat gaat er wel in. Via de haven van Den Oever loop ik naar het busstation. Daar neem ik de bus terug.