Dag 36. Besançon – Ornans (37 km, 1205 km gelopen, nog 1362 km te gaan)
Afscheid nemen bestaat niet
Ik ga wel weg maar verlaat je niet
Marco Borsato – Afscheid Nemen Bestaat Niet
Helaas moet ik vandaag afscheid nemen van Mario. Hij zakte gisteren tot twee keer toe door zijn knie en ziet zich genoodzaakt om wat rustiger aan te doen. Dat past helaas niet in mijn schema. Mijn vlucht op 6 oktober wacht niet op me, en ik moet nog zo’n 135 km in 4 dagen afleggen tot Lausanne.
Mario, bedankt voor de leuke tijd samen.
Na Besançon veranderd het landschap aanzienlijk, ik loop de Jura in. Grappig detail is dat onze hond Kyra officieel Jura heette, de namen uit het nest moesten met een J beginnen. We kwamen toen net van vakantie terug uit de Jura toen we Kyra uitzochten. De naam Kyra hadden we al besloten, dus toen de naam met een J moest beginnen was het eerste wat me te binnen schoot Jura. Helaas hebben we begin dit jaar afscheid moeten nemen van Kyra, doet nog steeds pijn. Wat een schat van een dier.
De eerste 5 kilometers zijn zwaar, super steile hellingen waarbij de keien en boomstronken ook nog eens spekglad zijn door de regen. Een uitzichttoren van de Citadel van Besançon kan ik van 3 windrichtingen en hoogtes op de foto nemen.
Eenmaal boven wordt de route een stuk makkelijker, maar het blijft uitkijken. De hele ochtend regent het al, maar in het dorpje Mamerolle gaan de sluizen even echt open. Maar daardoor klaart het erna op en breekt de zon zelfs door.
Na Mamerolle volgt een mooie boswandeling en kom ik langs een forellenkwekerij. De laatste 5km naar Ornans gaan over een fietspad, al helemaal een makkie.Maar op dat fietspad krijg ik het emotioneel even heel moeilijk. Irma heeft al jaren reuma en artrose, de pijn die dit geeft zijn bij tijden voor haar ondragelijk. Al een paar keer heeft ze aangegeven dat ze uit het leven wil stappen omdat de pijn haar teveel wordt. Ze heeft al diverse pijnstillers/pijnbestrijding methodes geprobeerd, maar meer dan het randje van de pijn afhalen doen ze niet. Tenzij je overgaat op de morfine, maar daar wordt je een zombie van.
Ik wilde daar niks van weten, die euthanasie, en hield haar maar voor hoeveel er is om nog voor te leven, zoals de kinderen en kleinkinderen. En dat er vast nog wel andere pijnbestrijdingsmogelijkheden zijn.
Daar op dat fietspad kwam het besef hoe egoïstisch dat van me was, want ik wil haar niet kwijt. Dat sloeg bij me in als een bom en heb lopen janken op dat fietspad. Heb accuut haar gebeld om te zeggen dat ik van der hou, maar ja, zij zat vol van een overvaller met een bivakmuts op die bij haar winkel was gesignaleerd.
In die gemoedstoestand kwam ik tot het besluit dat als ooit het moment aanbreekt waarop Irma echt haar leven wil beëindigen omdat de pijn te groot is om te dragen en alles is geprobeerd om die pijn dragelijk te maken ik haar keuze zal respecteren en accepteren. Ik zal haar daarbij tot het laatst steunen, hoe moeilijk dat ook zal zijn.Ik heb haar net gebeld, maar durfde dit haar niet te vertellen. Dan maar op deze manier:
Lief, je moet me geloven
Al doet het pijn…Ik wil dat je me los laat
En dat je morgen weer verder gaat
Maar als je eenzaam of bang bent
Zal ik er zijn.
Logies:
Presbytère d’Ornans
2 rue du Champliman
25290 ORNANS
Café solidaire onder pastorie
€ 0
❤