Wat een dag. Het Vaticaan is onbeschrijfelijk mooi, en de binnenkant van de basiliek is wonderschoon. Maar laat ik met het begin beginnen.

Om 5:30 uur gaat de wekker. We is tijdelijk uitgebreid met Alexandra, een Italiaanse dame waar Frederike eerder mee opgelopen heeft, en in hetzelfde hostel logeert, loopt met ons mee. Zij wil vandaag ook in Rome aankomen.

Eerst om 6:00 uur een kop koffie en een croissant in een bar, en dan op pad. Tot Formello gaat het weer heuvel op en heuvel af over leuke landweggetjes. Na Formello kunnen we kiezen uit twee varianten, uiteraard kiezen we voor de kortste. Een mooie route door de bossen en weilanden volgt.

Maar na Isole Farnesa is de lol er snel af. Zo’n 5 km lang volgt de route een zeer drukke autoweg. De ene auto na de andere suist je voorbij. En dan komen langzaam de buitenwijken van Rome in zicht, ook al geen inspirerende omgeving voor een wandeling.

Gelukkig vervolgt de route dan door een natuurpark welke enkele prachtige panorama foto’s oplevert van Rome. Aan het eind van dit natuurpark ontmoet ik Sandro. Een warm weerzien.

Na Sandro voorgesteld te hebben aan de anderen wandelen we samen naar beneden en via de Viale Angelica naar het Vaticaan. Wat een bijzondere plek, de twee halfronde triomfbogen die het San Pietro plein omsluiten zijn heel indrukwekkend met hun metershoge witte kolommen.

En als je dan doorloopt verschijnt de basiliek in al haar schoonheid. Geen foto kan die schoonheid weergeven. Toch maar heel veel foto’s gemaakt en laten maken door Sandro om dat moment vast te leggen. Het moment van dat het klaar is, de reis is volbracht.

Een reis van 75 dagen, 2483 kilometers en door 6 landen. Toch een heel andere reis dan mijn reis naar Santiago in 2015. Ik kan er niet precies de vinger op leggen, maar de reis naar Santiago was meer een reis naar binnen. Een reis van bezinning, zelfevaluatie en een nieuwe bestemming zoeken. In 2015 gestart als wandelaar, reiziger en geëindigd als Pelgrim.

Hoewel de reis naar Rome ook zeer indrukwekkend was, heeft deze reis niet die diepe emoties en veranderingen in mij teweeggebracht. Maar is zeker een reis om nooit te vergeten.

Dan de rij in om de basiliek in te mogen. Sandro past zolang op de rugzakken, want die mogen niet naar binnen. Eerst door een metaaldetector, en dan naar binnen. De fresco’s geschilderd door Michelangelo in de Sixtijnse Kapel zijn adembenemend. De kathedraal zelf is gigantisch en rijkelijk versierd.

Met enige moeite vinden we de sacristie. Nadat de laatste stempel in het Pelgrimspaspoort is gezet wordt er een velletje papier uit de la getrokken met het verzoek om zelf even je naam en datum van aankomst in te vullen op het testimonium. Dat is wel even een koude douche.

Nou was het in ontvangst nemen van de Compostela in Santiago nu ook niet vol empathie en interesse, maar daar werd in ieder geval je naam, vertrekplaats en afgelegde kilometers nog in kalligrafisch schrift op de Compostella geschreven (tegen betaling).

Enigszins ontgoocheld lopen we naar buiten. Halen Sandro en de rugzakken op en drinken nog samen wat op een terras. Daarna volgt nog een intensieve reis om van noord Rome naar zuid Rome te komen. 2 bussen, een metro, een trein en een autorit verder komen we aan bij Sandro’s huis.

Daniela, Sandro vrouw heeft een lekkere pasta carbonara klaargemaakt met een tomaten/feta salade. Daarna nog een gezellige avond gehad.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•