Als ik de auto heb geparkeerd op de naast het station van Beilen gelegen P&R terrein en naar het station loop wordt er omgeroepen dat de trein naar Assen niet rijdt vanwege een kapotte bovenleiding. Er rijden stopbussen naar Assen. Het busstation is voor het station en en ik sta nog maar net bij de bushalte of er stopt al een enorme touringcar. Luxe vervoer dit keer, en de honden mogen gratis mee.

Helaas mis ik hierdoor wel de aansluiting op de bus van Assen naar Rolde en moet meer dan 45 minuten wachten op de volgende bus. Ik check de route en kom tot de conclusie dat ik in die tijd ook naar Nijlande kan lopen om daar de route op te pikken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik loop Assen uit richting Deurze, een prachtige route, dus dat begint goed en loop door naar Nijlande. Daar vindt ik de vertrouwde jacobsschelpen terug die de route markeren.

Een werkelijk prachtige route volgt door Amen, Elp naar Westerbork. Heidevelden, helaas nog niet in bloei, afgewisseld door veenplassen en bossen. Zo nu en dan knettert er even een onweersbui, of plenst er even kortstondig een buitje. Heb vandaag geloof ik wel 6 keer de jas uit en aan gedaan. Vanuit het bos heb ik plotseling een prachtig doorkijkje op de parabolische antennes van de sterrenwacht Astron Westerbork. Een imposant beeld.

Even verderop kom ik echter in de problemen, een reeks omgevallen bomen versperren het pad. Over de eerste paar bomen is nog wel heen te klimmen, maar verderop zijn er zoveel bomen over het pad en over elkaar gevallen dat het onmogelijk is om er met de honden overheen te komen. Er zit niets anders op dan op m’n schreden terug te keren en een alternatieve route te vinden. Volgens Google maps is het een alternatief om een pad rechts in te slaan. Dit begint veelbelovend met een breed karrepad, maar dit pad wordt alsmaar smaller en eindigt in niet meer dan een wildspoor. Ook hier versperren omgevallen bomen regelmatig de doorgang. Zo wordt een wandeling algauw een avontuurlijke survival. Rechts zie ik het terrein van de sterrenwacht maar de doorgang wordt versperd door een brede sloot. Links bevindt zich een veenmoeras, dus er is geen kans om een andere richting in te slaan. Dus we blijven het wildspoor maar volgen over bomen heen en door het hoge gras en brandnetels. De honden vinden het wel spannend geloof ik, want die doen hun best om goed begaanbare stukken te vinden.

Uiteindelijk komen we weer op een pad uit en door twee maal links af te slaan kom ik weer terug aan de andere zijde van het door bomen versperde pad en pik de route weer op. In Westerbork neem ik even 15 minuten pauze en schuil even bij een snackbar onder het genot van een softijsje. Dit keer geen kortstondig buitje helaas maar een serieuze stortbui die me de komende 2 en half uur blijft plagen tot Beilen. Tot overmaat van ramp is de accu van m’n telefoon ook nog leeg en heb ik geen mogelijkheid meer om te checken of ik nog op de route ben. Ben dus volledig afhankelijk van de markering. En die is in een bos helaas zeer matig, op een bepaald moment moet ik gokken tussen 3 paden. Toevalligerwijze heb ik goed gegokt en als ik het bos uitloop zie ik weer een markering van het Jacobspad.

Het wordt een barre tocht met veel regen, en een harde wind die over de weilanden en veenplassen giert. Een paar kilometer voor Beilen moet ik de route verlaten. Zonder telefoon is het dan al helemaal een gok hoe je moet wandelen. Ik hou me maar vast aan de provinciale weg die ik op een kilometer links van me zie lopen, er op vertrouwende dat die naar Beilen loopt. Plotseling ben ik dan in Beilen, en zie de contouren van de Campina fabriek voor me opdoemen. Daar is ook het station dus een mooi markeerpunt om naar toe te navigeren. Enigzins met een boog loop ik hier naar toe, dwars door een nieuwe wijk in aanbouw met een veelheid aan architectonische hoogstandjes. Van tiny-houses tot giga villa’s, alles wordt er gebouwd en niets lijkt op elkaar. Helemaal goed.

Doornat arriveer ik met de honden bij de auto en pel me eerst uit de natte kleren. Tot m’n schrik blijkt het al 18:37 uur te zijn. Ryan viert vanavond zijn verjaardag, dus ik mag wel opschieten. Koppel de telefoon aan de USB-aansluiting van de auto en begin te rijden. Na een poosje probeer ik de telefoon op te starten, maar die doet helemaal niets en lijkt ook niet op te laden. Kan dus niets van me laten horen.

Thuis kleed ik me snel om in droge kleren en rij naar Ryan. Daar tref ik een ongeruste Irma aan, maar onder het genot van een lekker stuk verjaardagstaart kalmeert ze en hebben we met elkaar een leuke verjaardag.