Klote spanjolen, meldde gisteren hun temperamentvolle discussies al. Ze konden pas om 22:00 uur eten, maar toen lag ik al op bed. Het hele spul kwam om 00:30 uur pas in het hostal en maakten een enorm kabaal. Een paar gingen staan roken en luid praten op het balkon bij het openstaande raam waar ik onder sliep. Een boos “SHUT UP, KEEP QUIET” hielp gelukkig. Maar voordat de rust was weergekeerd was het een hal uur later, en ik klaarwakker.

Pay back time. De wekker om 6:00 gezet en lekker lang gewacht met uitzetten. Goed met deuren geslagen, een luid gesprek gevoerd met een Spanjaard die in de keuken was gaan slapen vanwege het snurken, met hoofdlamp aan mijn rugzak ingepakt, nog even flink met de Poeisz tas geritseld en tenslotte met een luide knal de buitendeur dichtgeslagen. Even die dit lezen en mij niet kennen, normaal ben ik helemaal niet zo en probeer niemand tot last te zijn, maar die Spanjolen hebben het beest in me wakker gemaakt.

Vandaag dus in Santiago aangekomen, was benieuwd wat dat met me zou doen. Het voelde een beetje als thuiskomen na een lange reis. Natuurlijk heb ik mij meermaals de vraag gesteld, waarom doe ik dit, vindt ik dit nog wel leuk ? Het is denk ik het onderweg zijn, niet wetende waar je vannacht zal slapen, wat je gaat eten, wie je zal ontmoeten, wat voor conversatie je gaat hebben (buiten waar kom je vandaan, waar ben je gestart, hoe zwaar is je rugzak, hoe snel loop je etc.)

Onderweg zijn, van de ene plaats naar de andere onbekende plaats. Paden betreden die je nog nooit betreden had. Maar ook herinneringen ophalen, plaatsen in Portugal bezoeken waar ik en Irma 30 jaar geleden zijn geweest, eerst met z’n tweeën en later met de kinderen erbij. Waardevolle momenten terughalen, oude foto’s terugzoeken, herkennen en opnieuw ontdekken.

Het gebeurt allemaal op zo’n reis. Maar natuurlijk ook terugdenken aan die geweldige reis van Zwarte Haan tot Fisterra, parallellen en verschillen zoeken. Nou daar kan ik heel kort over zijn. Ze zijn niet te vergelijken. De Camino Portugues is een soort van “All inclusive” reis, met overal voldoende albergues/slaapplek, cafés/bars, restaurants, supermarkten etc. Alles wat je nodig hebt is ruim voorhanden. Feitelijk een makkie en niet te vergelijken met de uitdagingen die wandelen door België en Noord-Frankrijk met zich meebrengen. Qua natuurbeleving idem, de Camino Portugues doet heel veel industriegebied, woonwijken en steden aan, je loopt voornamelijk over asfalt en beton. Het enige wild wat ik heb gezien is een rat in Porto. De Atlantische kust is natuurlijk de kers op de taart en maakt heel veel goed.

Morgen op naar Muxia, oan’t moarn. (Vertel morgen wel wat meer over Santiago)

Logies:

Gerelateerde berichten:

Dag 17. Nigrán – Arcade (37 km) Dag 18. Arcade – Caldas-de-reis (36 km) Dag 20. Santiago-de-Compostela – Negreira (25 + 2 km) Dag 21. Negreira – Olveiroa (34 km)