Wat een verschil in discipline (of moet ik het respect noemen) tussen Auberges. Waar het in Santiago pure anarchie was, zo vanzelfsprekend beschaafd het er aan toe ging in de Auberge van Negreira. De afwas werd keurig gedaan, de kookplaten en tegels werden afgesopt. Toen het licht uitgedaan werd, werd iedereen stil etc. etc., zeg maar van de hel in de hemel.

Dus een goede nachtrust gehad, en dat merkte ik gelijk, ik had veel meer energie. Dus met frisse moed begon ik aan de wandeldag. Wat me van 8 jaar geleden heel goed is bijgebleven is het stuk langs het kerkhof de bossen in. Acht jaar geleden was het pikkedonker en mistig toen we dit stuk liepen onder het sinistere geroep van een uil. Als een scène uit een horrorfilm. Nu geen mist, en de maan scheen een beetje bij, maar wel in de verte een uil. Toch bij lange na niet het spooky effect van 8 jaar geleden.

Als het begint te schemeren kan ik volop genieten van de prachtige natuur. Toen ik even stil hield, hoorde ik helemaal niets buiten het wakker worden van de vogeltjes. Zo anders dan in Portugal.

Maar aan al het goede komt een eind en moet er toch weer over asfalt gelopen worden. Maar de ontwakende natuur blijft overdonderd mooi. Bij een “beergarden”, waar ze gelukkig ook koffie hebben, drink ik een bakkie terwijl ik even op mijn telefoon kijk.

Google Photos toont me herinneringen van 7 jaar terug, namelijk dat ik, Irma en Denzel de Camino del Norte liepen. Prachtige beelden en mooie (en minder mooie) herinneringen. Daarna lees ik de blog van Peter & Annemaaike op Polarsteps, en ik lees hoe geweldig ze het naar hun zin hebben en samen zijn. Ik schrijf in een reactie onder de step dat ik ze benijd dat ze samen dit avontuur kunnen ondernemen, maar eigenlijk ben ik jaloers, stinkend jaloers.

De emoties worden me te veel, de tranen staan me al in de ogen. Ik vlucht de “beergarden” uit zonder de eigenaresse te bedanken en gedag gezegd te hebben, dat had deze aardige mevrouw eigenlijk niet verdiend. Maar ik wilde niet op dat terras gaan zitten janken, dat heb ik op een stil weggetje even verderop gedaan. Waarom kunnen Irma en ik dit niet meer samen !?

Voel me kut appte ik Irma, die gelijk terug videobelde. Het treft haar natuurlijk nog harder dan mij. Zij is degene die alleen thuis achterblijft en mij steunt in mijn wandel ondernemingen. Gelukkig kunnen we nog een heleboel samendoen, maar wat was het toch fijn geweest als we ook samen konden genieten van een mooie wandeling of fietstocht.

Onderweg zie ik een paar herkenningspunten van 8 jaar geleden, een fontein waar we even hebben uitgerust, een paar bankjes en stoelen waar we hebben geluncht etc. Maar heel veel van de route is in vergetelheid geraakt.

Lekker vroeg bereik ik de Auberge. Ik ben de eerste dus claim het beste plekje. Ga even op m’n slaapzak liggen en val pardoes in slaap. Daar knap je van op, dus daarna douchen en een hapje eten en ik was weer helemaal het mannetje.

Logies:

Albergue Olveiroa
Olveiroa
Tel.: +34 981 744 001
https://www.caminodesantiago.gal/es/recurso/280380537/albergue-de-peregrinos-de-olveiroa
€ 10